PNF – prioprioceptywne nerwowo – mięśniowe torowanie. Techniki leczenia pozwalające na uzyskanie utraconej funkcji ruchowej oraz zwiększenie kontroli motorycznej. Stosowane u pacjentów po: udarach, wylewach, wypadkach, urazach, zaburzeniach funkcji motorycznych. Praca z pacjentem zmierza do nauki wstawania, chodzenia, poprawy ruchomości oraz koordynacji funkcji kończyn górnych i dolnych. PNF jest koncepcją posiadającą własną filozofię i zasady pracy z pacjentem. Podstawowym celem terapii jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje – siła mięśni, zakres ruchu. Koncepcja ta zaleca postrzeganie chorego w sposób całościowy, wykorzystując do terapii silne i zdrowe regiony ciała. Umożliwia to pełne wykorzystanie rezerw tkwiących w organizmie, motywuje do dalszego działania, a co najważniejsze zapewnia bezbolesną pracę z pacjentem.
Metoda skierowana jest do pacjentów z problemami:
NEUROLOGICZNYMI – udary, urazy mózgowo – czaszkowe, urazy rdzenia kregowego, SM – stwardnienie rozsiane, SLA – stwardnienie boczne zanikowe, SCA – ataksja rdzeniowo – móżdżkowa, polineuropatie, dystrofie mięśniowe, choroba Parkinsona, choroby móżdżku, zaburzenia po zabiegach neurochirurgicznych.
ORTOPEDYCZNYMI – stany po złamaniach, zwichnięciach skręceniach, po wszczepieniu endoprotezy biodra, kolana, barku, po artroskopii – usunięciu łąkotek, rekonstrukcji ACL, kontuzjach sportowych, uszkodzeniach mięśni, zerwaniu ścięgna Achillesa, po wszelkich zabiegach operacyjnych, amputacjach.
Jest również efektywnie wykorzystywana w:
PEDIATRII – mózgowe porażenie dziecięce, rdzeniowy zanik mięśni, przepuklina oponowo – rdzeniowa, zespół Downa, wszelkie jednostki związane z uszkodzeniami funkcji centralnego układu nerwowego, zaburzeniami wieku rozwojowego.
WADACH POSTAWY I SKOLIOZACH